Wysyłamy ich sobie codziennie tony, scrollujemy nie oglądając i nie myśląc o nich. Kliknąć "lubię to" czy "ha ha"? Dwa kliknięcia w obrazek czy przewinąć dalej. Na własnym dysku obserwuję nadprodukcję obrazów. Nie mam kiedy tego poobrabiać i nie wiem co dalej z tym zrobić. Poza tym, że przyjdzie na początku kolejnego roku ten moment, że siądę, podsumuję i zacznę przygotowywać coroczny album. Taki prawdziwy, na porządnym papierze i z piękną okładką. Po tygodniu kurier przywiezie go do mnie... Album jeszcze ciepły i pachnący drukarnią. I nagle pliki stają się fotografiami. Zera i jedynki zmieniają się w mikrokropelki tuszu. Te mikrokropelki są z nami, przywołują wspomnienia, momenty, smaki i zapachy. Inaczej je się ogląda, każda kolejna otwarta strona może rozpocząć półgodzinne opowiadanie. Można go wziąć do rąk, usiąść na kanapie, dotknąć, poczuć. Trzy lata później pokazać dzieciom jak bardzo się zmieniły. 30 lat później to one pokażą to swoim dzieciom. Zostaną na długo, jeśli tylko o nie zadbamy. Cieszę się mogąc w tym pomagać i tak właśnie o fotografiach myślę.

Pomyślcie o tym jak wiele rzeczy z własnego życia pamiętamy tylko dzięki fotografiom właśnie. Dajcie się sfotografować, zadbajcie o własne wspomnienia.